Norður-Höfði kemur til Treasure Island
Ég sakna augna og festist aðeins. Ég get séð og heyrt eitthvað, en það er gruggugt og grettandi og nöldrandi. Myndin verður skýrari allan tímann þar til ég get allt í einu séð hvað það er; Kløvedal herlið „með-risastórt nef“ Troels uppi á skjánum klæddur gömlum stuttbuxum, sjómannsheimspeki og fallegu gömlu skipi sem kallast Norðurhöfði.
Útsendingarnar, sem síðar verða endursýndar svo oft að jafnvel Matador fær samkeppni, hreinsa íbúðarvegina. Sem unglingur sit ég í húsinu þétt plantað í sófanum með restinni af Jørgensen fjölskyldunni. Við reynum öll að soga eins mikinn hita og mögulegt er út úr skjánum þegar nú er svo kalt og dimmt í Dannevang á veturna. Norður-Höfði er á ferð til Samóa. Þar sem höfundur skatteyjunnar Robert Louis Stevenson settist að og fann líf sitt og þar sem pólýnesísk menning hefur að því leyti lifað - og að hluta til upprunnin frá.
Í dagskránni fara Norður-Höfðamenn um eyjuna og taka viðtöl við heimamenn í öllum litum og allt í einu segja mæður mín fá orð sem ættu að gera heiminn steypu og ferð um heiminn óumflýjanleg:
"Jæja, er það ekki Carl Erik?!"
Við horfum grunsamlega á hana í þeirri trú að hún sé líklega að tala í svefni eða ætti að hafa ný gleraugu, en nei, hún endurtekur og fullyrðir að hann sé líklega frændi, kannski langömmubróðir, og að hann heiti Carl Erik og að hann sé frá Holte.
Hann hefur nú lent á Samóa og sem raunverulegur sjómaður hefur hann kvænt stelpu frá Suðursjó, segir hún. Ég vil fara þangað held ég og þessi ferðadraumur reynist svo sterkur að mörgum árum seinna tekur það mig mörg þúsund kílómetra út til Kyrrahafseyjar í Eyjaálfu .
➡ Sjáðu bestu ferðatilboðin hér
➡ Finndu ódýrustu flugmiðana á áfangastaðinn hér
Taíland bíður
Apia, aðalþorp Samóa
Zap. Ég sé garð með avókadótrjám, bananalófa og mikið af blómum. Uhmmm, það er heitt og það lyktar, aaaahhh ...
Carl Erik brosir og býður okkur velkominn til sín í úthverfi Apia, aðalþorpsins Samóa. Það eru engin vegamerki eða pósthólf, svo hann verður bara að sækja póst niðri á pósthúsinu. Þegar við keyrum þangað segir hann sjómannasögur úr sjö heimshöfunum og síðan segir hann frá mjög heillandi og að mestu undarlega skreyttu Samóasamfélagi sem hann hefur verið hluti af í mörg ár.
Til dæmis eru öll þessi litlu þorp í kringum Apia með opna kringlótta skála án veggja, kallaðir fale á Samóa, svo að þú getur fylgst með gangi stórra fjölskyldna, sem þó eru ekki fyrst og fremst gangtegundir, heldur að sitja, sofa og borða.
Hann talar líka um allar kirkjurnar. Auðvitað hafa öll þessi þorp líka kirkjuna sína. En þar sem Samóar - sem gestrisið fólk sem þeir eru - hafa í margar aldir tekið á móti ýmsum kristnum trúboðum, þá er skógur kirkna í því sem í dag er kallað Biblíubeltið í Kyrrahafinu.
Skrýtið í raun, vegna þess að Samóa menningin er líklega næst kommúnistaparadís á jörðu, þar sem landið þar til alveg nýlega var í eigu þorpsins og þú fékkst mat fyrir vinnuafl þitt. Þú gafst samfélaginu, stórfjölskyldunni og þorpinu það sem þú gast og ef þú gafst varstu ríkur.
Hér finnur þú góð tilboð á gistingu
Þegar hraun-hraun er bara lélegt orð
Þau dansa, þau dansa og eru hamingjusöm. mér finnst gaman að dansa d, og borða, alltaf borða
Samóa virðist eins og land andstæðnanna, en á algjörlega friðsamlegan, raunsæjan og hamingjusaman hátt, þar sem það er fínt að hafa samkeppnis kirkju í næsta húsi. Afkolóniseraða eyjaríkið dregur ennþá almennilega heimsvaldasinnaða lögregluhljómsveit sem, eins og lifandi anakronismi, flakkar um Apia með risastóran sannleikshorn og hvítar eða bláar skikkjur.
Og hvað ef sumir Kínverjar héldu að þeir myndu hjálpa fátæka Samóa að byggja upp almennilegt þing og þegar það gerðist reyndist það líta út eins og ljótur háhýsi og alls ekki hefðbundinn fölur? Já Al þetta hljómar fyrir mér eins og vitleysa, lítur út fyrir að BT sé ekki heldur fyrir mig. Svo fer það.
Fjölskyldan segir sögur af transvestítum á staðnum, fa´afafine, sem í þessu rækilega kristna samfélagi eru virtasti þjóðfélagshópur nokkru sinni, og sem oft hafa heiðursstéttir og halda danssýningar. Fremur óklassískur ferilsvegur í mínu eigin landi, þar sem það leiðir aðeins til útilokunar, held ég.
Og af hverju eru svona margir sem eru „miðkynlíf“? Já, ef fjölskylda með skyldubundnu 8-12 börnin fær nú of mikið af einni tegund, þá elurðu bara upp eitt eða tvö eins og hina tegundina að einhverju leyti, svo strákarnir verða stelpur og öfugt. Annað er of óframkvæmanlegt þegar nú eru svo margir hagnýtir hlutir sem þarf að sjá um og samt nokkuð mörg kynhlutverk til að standa við, óháð líffræðilegum uppruna barnanna.
Því það hlýtur líka að vera tími til að skemmta sér og - ekki síst - borða. Og borðaðu, glaðir, stoltir og rólegir Samóamenn fara upp í það, allan tímann. Og þegar þú hefur borðað, verður þú að sofa, af hverju annars að borða allan yndislegan mat? Reyndar eru stórbeinaðir og frekar háir íbúar svalasta fólk heims en þráðurinn hefði átt að vera brotinn um allt nýlenduland í Ameríku Samóa þar sem hefðbundið góðgæti eins og malaður fiskur og svínakjöt með rótargrænmeti og kókosmjólk hafa verið skipt út fyrir whoppers og super-sizeri.
Niðurstaðan í Samóa er m.a. hátíðartímabil risakvenna sem við sjáum á götunni og ganga alveg á viðeigandi hátt í hraunhrauninu. Það er ekki eldfjallabúningur sem annars myndi geta passað við þessar fyrirferðarmiklu konur frá Volcano Island, heldur saronginn á staðnum sem umlykur bæði karla og konur. Bæði kynin eru einnig með hefðbundin húðflúr og blóm á bak við eyrað - hið síðarnefnda er þó aðallega karlmannlegur eiginleiki ...
Árið 2022 verður frábært ferðaár - ef þú fylgir þessum 5 ferðaráðum...
Hvítur maður í pækli, mömmur
Zap. Það lítur grunsamlega á mig. Hmmm, hvað vill það? Og hver gleymdi heilanum þar? Þetta vatn bragðast af ... salti!
Lítill fiskur með viðeigandi enska nafninu trigger-fish bítur hamingjusamlega í lærið á mér, en rennur aftur við sjónina á hendi um það bil að borða hann.
Ég svífi um og horfi á heilakóralla og litaða fiska við ströndina í Manase á Savaii, hinni helstu eyjunni á Samóa.
Á hæfilegan samóískan hátt var vestasti punktur Savai vestasti staðurinn fyrir dagsetningarlínuna, svo hér fara síðustu geislar dagsins niður. Árið 2000 var hystería við að vera eyjan þar sem nýja árþúsundið gægðist fyrst út, Samóar voru stoltir af því að þeir komu örugglega síðastir til þeirra. Þú verður að ná því, það árþúsund. Síðan þá hafa þau fært sig hinum megin við stefnumótalínuna og því var auðveldara að ferðast til Nýja Sjálands en í raun passa þau best hinum megin.
Leiðsögubókin kallar Savaii hefðbundnustu eyju Pólýnesíu og það eru ekki mörg ár síðan rafmagn og malbik komu til eyjunnar.
Finndu bestu og ódýrustu flugmiðana hér
Ferð til Samóa er líka Vailima og góður félagsskapur
Afi Tanu og litla fjölskyldan hans, sem er 35 ára, hafa byggt fálka einu sinni beint á fallegu ströndinni og hér ertu bara. Sum 17 systkina af yngstu kynslóðinni hjálpa til við morgunmat og kvöldmat og svo eru bananar að libitum og bros, söngur, dans og ró.
Um kvöldið kemur kaldur Vailima að borðinu og bjórinn, sem bruggaður er á þýskri tækni úr samósku hráefni, er raunverulegur vinur til að deila með öðrum gestum frá Nýja Sjálandi, Þýskalandi og Danmörku.
Það er líka til ástralskur brúðhjón sem neita að trúa því að víkingar og tungumálaáfall þeirra eigi sök á því að hún kallar nú eiginmann sinn „eiginmann“, bónda hússins.
Dagarnir fljúga framhjá, bækurnar eru étnar og hænan á staðnum þvingar aftur og aftur lófablinduna inn í haustið og verpir eggjum sínum á flugnanetið okkar. Það er fínt, en líka gott að hugsa til þess að það eru engin hættuleg dýr á Samóa áður en ég sest niður undir moskítónetinu, nýt fersku 23 stiga hita og sofna í sjósturtunni, svo þú getir verið tilbúinn að búa til sem minnst næsta dag.
Hér finnur þú öll ferðatilboð okkar til Ástralíu og Eyjaálfu
Pyyyhramids
Zap. Zap aftur. Fluga reykt í ljósinu. Mér sýnist að það sé bæði mjög hátt niður og upp og að ég eigi að vera hér í nótt?
Banyan-tréð er stolt og risi Samóa og í þessu u.þ.b. 70 metra hátt tré á Savaii Ég þarf að sofa í nótt á palli hátt uppi með útsýni yfir regnskóginn í kring. Líkaminn finnur fyrir hleðslu eftir dagana í sólinni og hæðin virðist súrrealískari en kvíða - einstök upplifun.
Jæja það sama kemur í ljós, því morgundagurinn býður upp á illskiljanlegasta morgunmat sem ég hef prófað, en samt alveg á toppnum samkvæmt samóskri rökfræði: Ef nú er allt vestrænt gott í grundvallaratriðum, og þú vilt það besta fyrir vestræna ferðamenn , og það vestra sem maður kemst í þarf náttúrulega að flytja inn og maður á ekki svo mikinn pening, svo það endar með morgunmat með samlokum af ristuðu brauði með niðursoðnu spaghetti! Það er upplifun sem gefur orðinu klæg alveg nýja merkingu...
Pálmaleiðin heldur áfram í átt að blástursholunum, þar sem sjórinn rís í geysilíkum myndunum frá hrauninu. Það ætti líklega líka að vera eitthvað við pýramída, en jafnvel leiðarvísir bókin er nokkuð óljós og allt virðist þetta aðallega eins og staðbundin Loch Ness saga, en eins og Indiana-Jacob geri ég tilraun til að finna hana með ferðafélaga mínum. Að baki bananaplantunum og svo svolítið inni í skóginum er skógur og mikið af honum. Það er rakur - 30 gráður - og við stráum svitanum með svitanum og fáum punkta í augun á meðan við þurrkum úr okkur.
Við hringsólar, engin skilti, engir stígar, aðeins lítil afbrigði í skóginum. En skyndilega fer það svolítið upp og það er óeðlilega svipaður vinkill á hæðinni sem við blasir og þar er hún, pýramídinn í Samóa. Nei, ég hef ekki fengið hnattkola, það er gróinn hálf-pýramídalaga hlutur 12 x 50 x 60 metrar sem kallast Pulemelei og leiðin þangað birtist í öllu því græna og við þurrkum svitann í burtu og rúllum upp að flata toppinn. Og auðvitað sameinar þessi sérstaki staður bæði hagnýtan - útlitið - og hið trúarlega - staður helgisiða.
Hér, fyrir mörgum hundruðum ára, gátu þeir horft á kanóana, sem með leiðsögn byggðu á stjörnum og hitamun í sjónum áttu leið yfir órólega Kyrrahafið til Tahítí og Páskaeyju og byggðu restina af Pólýnesíu, og frá toppnum gátu þeir þá sent vonarfullar hugsanir af stað með algengum helgisiðum og góðum mat.
Það er ekkert að sjá á Pulemelei, ekkert fólk, engin dýr - jafnvel moskítóflugurnar eru horfnar og samt finnum við að það er staður sálar og sögu. Sál Samóa.
Lestu einnig um pýramída í Giza í Egyptalandi hér
Að ferðast til Samóa er að sjá
Zap. Mér er sýnt heima í mínu eigin litla húsi. Það er 14 stig og það rignir þó að það sé sumar. Ég er að frysta - ég er ekki byggð fyrir þetta loftslag! Er sá veggur ekki mjög tómur og hvar endaði ferð mín til Samóa?
Ég stend með nokkrar listrænar svarthvítar myndir frá Samóa í höndunum og þær sýna suðræna rigningu á leiðinni og ekki síst ströndina við Manase með pálmatrjám, skelfilegum skugga og ferskum fótsporum í sandinum.
Fólk sem ég þekki segir það sem ég veit: að það lítur alveg töfrandi út og lítur út eins og draumur um Kyrrahafið eins og týnda paradísin.
En það er miklu meira en það, því þegar ég sé þá mynd fæ ég skyndilega bragðið af fiski með kókosmjólk í munninum, vatn froðufellt um fæturna, bros frá húðflúruðu brúnu fólki og undarlegri samósku ró sem segir að það sé í lagi, að Ég hef ekki gert vegginn með ferðamyndum núna. Það ætti líklega að koma ... borða nú eitthvað fyrst ...
Undir breiðum og stjörnubjörtum himni,
Grafa gröfina og leyfðu mér að ljúga.
Feginn að ég lifði og dó gjarna,
Og ég lagði mig niður með erfðaskrá.
Þetta er versið sem þú grafar fyrir mig:
Hér liggur hann þar sem hann þráði að vera;
Heima er sjómaðurinn, heim frá sjó,
Og veiðimaðurinn heim úr hæðinni.
Úr gröf Robert Louis Stevenson í Samóa, 1894. Sjáðu miklu meira um ferðalög um Kyrrahafið hér
Þessi færsla inniheldur tengla á suma samstarfsaðila okkar Ef þú vilt sjá hvernig það gengur með samstarfi, þá geturðu bankað á henni .
Danish
English
German
French
Spanish
Italian
Portuguese
Swedish
Norwegian
Icelandic
Finnish
Estonian
Latvian
Lithuanian
Dutch
Polish
Czech
Romanian
Croatian
Slovenian
Bosnian
Greek
Turkish
Ukrainian
Russian
Hebrew
Arabic
Hindi
Filipino
Thai
Vietnamese
Chinese (Simplified)
Japanese
Athugasemd